Bexo, Imo, Castro, Sar, Manselle polo Camiño Real

Chan de Currais, antiguo campo da festa e por aqui pasaba o Camiño Real que baixaba da Paradegua casi paralelo a carrretera actual. Agora a Escola Unitaria de Bexo é a única actividade xunto o Centro Social que se fai en Chan de Viña.

Espacio onde se fan as reunións da aldea. Ali se atopa a Fonte de Chan de Viña e a Cruz do mesmo nome.

Na aldea de Bexo existía unha torre de observación, posiblemente medieval, e unha porta de certo abolengo con cunchas de vieira no lintel.

O mais grande de Dodro. A sombra que daban as súas tellas sobre o mesmo indicaban á xente que traballaba na veiga de Bexo a hora de comer.

Hai unha lenda que dí que debaixo deste cruceiro hai un tesouro agachado polos mouros.....

O Cristo ten unha man descolgada da cruz. É un exemplar moi raro de criceiro. Foi construido polo señor Ignacio, daí o seu nome, que fixera fortuna nas américas. Din que esta cruz estaba no cruceiro do xardín da igrexa parroquial e que o cura fixo cambiar porque non lle parecía bonito para a igrexa. Segundo isto a cruz orixinal sería a que agora preside o xardín parroquial de San Xoán de Laíño.

Á dereita collemos o Camiño Real

Muros que divide as propiedades que foron da fidalguía dos señores de Rial para poder acceder á aldea de imo pola parte central

Daqui saíron ilustres militares, catedráticos, médicos etc. Tiñan a casa petrucial na Rúa da Conga en Compostela, de modo que aquí solo pasaban parte do ano. Enfrente está a casa que era Taberna da Richalda onde paraban as carrilanas que baixaban dende o Barbanza e amarraban os cabalos na casa das señoritas.

Conxunto de once hórreos, en perfecto estado de conservación, orientados segundo eixo norte-sur, variando en número de vans e tipo de soporte. O conxunto o complementan unha grande praza onde se realizan as festas patronais, así como un lavadoiro, no extremo noroeste. Recentemente tamén se recuperou o xogo dos bolos.

Casa de Aguirre e reloxo de sol. A Casa de Aguirre, de ascendencia vasca, foi unha das mais poderosas e ricas da comarca. Eran donos de boa parte das terras agrícolas e tiñan foros. Enrriba da porta pódense observar duas troneiras de defensa. A construcción pode datarse en 1754. Consta con un reloxo de sol do ano 1758 na outra beira do camiño.

Diante do castro na parte norte a uns cen metros existe unha pequena elevación con peche elíptico con grandes pedras que se chama "A Coroa da Reina Moura"

Vista panorámica de parte do concello e do río Ulla.

O hórreo aséntase sobre unha gran estrutura de pedra feita a base de perpiaños de granito e que configura unha entrada que remata en arco na parte superior, que os canteiros da zona lle chaman campanel, dando acceso ao patio ou “corral” da vivenda. O tornarratos, de tipo mesa, vai coroando a base do hórreo, e serve de apoio aos cinco pares de columnas da cámara. Esta é totalmente de madeira, cunha faixa central e ao redor de 22 doelas por cada claro. Na parte da zona interior hai unhas escaleiras de pedra para o acceso ás entradas da cámara comunicadas por unha gran lousa de pedra. Leva sobrepenas nos penais, sen adornos no cume, e o teito é de armazón de madeira e vai a dúas augas con tella do país. http://patrimoniogalego.net/index.php/80210/2015/11/horreo-con-arco-en-castro/ Elixio Vieites

Din que a cruz non é orixinal do cruceiro. Pode ser a que se atopa enrriba da fonte de Rial, pois a principios do século XX un gran temporal deu con el no chan.

Posiblemente o mais pequeno de Dodro

Casas de indianos da aldea que deron forma á novela "Pensa Nao" de Anxo Angueira. "Aldea rusa" era denominada nos tempos do alzamento franquista, polas cooperativas leiteiras que funcinaban na mesma, e polas ideas republicanas do seus habitantes.

As rúas de Manselle xa estaban empedradas a principio do século XX e os xurros corrían por baixo das pedras. Aínda agora se poden ver as canalizacións.

No valo de Manselle ós veciños desta aldea de Dodro traballaron durante dous anos na construcción dun valo de contención para facer practicable un campo de xogos ubicado en terreos comunais que a concentración parcelaria convertera en vertedoiro de lixos. Anxo Angueira adicoulles ós veciños o seu poemario "O Valo de Manselle" que empeza así: "E fano eles./ E van todos os da aldea,a os sábados, todo o día / E van mulleres e rapaces / E eu vino e é un valo que lle randea o aquel./ E fano eles. / E un pon a luz pra formigoneira, / e outro a auga prá porla / e outro o tractor pra iren buscar ao monte a pedra/ que é de pedra / E todos pon as mans e o lombo/ E eu vino e o valo é moito valo, o Valo de Manselle./ E fono e colleno e xuntánose coma antes prás restevas/ e prás mallas. / E NINGUÉN OS MANDOU NIN OS ACODE/ FANO ELES./